سیستم اعلام حريق، به مجموعه‌اي از قطعات الکترونيکي گفته مي‌شود که وظيفه آشکارسازي حريق در اماکن مختلف را بر عهده دارد. از سيستم ها ي اعلام حريق به طور گسترده در ساختمان ها و اماکن مسکوني و صنعتي استفاده مي شود تا خسارتهاي ناشي از حريق را به حداقل برسانند و همچنين براي اطلاع دادن به ساکنين ساختمان در مواقع بروز حريق از اين سيستم ها استفاده مي شود تا حدالامکان از تلفات جاني جلوگيري شود.

انتخاب سیستم های اعلام حریق بستگی به ساختار ساختمان دارد.

انواع سیستم های اعلام حریق

سیستم‌هاي اعلام حريق به سه گروه آدرس پذير، متعارف و بدون سيم (وايرلس) تقسيم مي‌شوند که هر يک از اين سیستم‌ها خود به دو گروه خودکار و دستي تقسيم مي‌شوند .در سيستم‌هاي دستي، شستي اعلام حريق، تنها منبع تشخيص حريق است. درواقع کار تشخيص حريق در اينگونه سيستم‌ها فقط به انسان سپرده شده‌است و در مکان‌هايي که انسان حضور ندارد، کاربردي ندارند. بر خلاف اينگونه سيستم‌ها، سيستم‌هاي اعلام حريق خودکار، وابستگي کمتري به تشخيص انسان دارند. سيستم‌هاي خودکار، به دو گروه آدرس‌پذير، و غير آدرس‌پذير تفکيک مي‌شوند. در سيستم آدرس‌پذير، علاوه بر اعلام حريق، محل دقيق وقوع آن نيز مشخص مي‌شود.

به طور کلی تمام سیستم های اعلام حریق اساساُ بر پایه یک اصل عمل می کنند.اگر ردیاب سیستم های اعلام حریق تشخیص دود و یا حرارت بدهند ،آژیر سیستم های اعلام حریق شروع به اعلام خطر می کنند.سیستم های اعلام حریق به چهار دسته تقسیم می شوند:

1- سیستم های اعلام حریق  متعارف  Conventional Fire Alarm System
2- سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر Addressable Fire Alarm System
3-سیستم های اعلام حریق آنالوگ آدرس پذیر Analog addressable fire alarm systems
4- سیستم های اعلام حریق بی سیم  Wireless fire alarm systems

1- سیستم اعلام حریق متعارف Conventional Fire Alarm System

در یک سیستم متداول اعلام حریق، تعدادی شستی اعلام حریق و دتکتور به یک پنل کنترل سیستم اعلام حریق در نواحی مختلف، متصل می شوند. یک ناحیه عبارت است از یک مدار و عمدتاً برای هر طبقه یا منطقه آتش باید یک مدار، سیم کشی شود. پنل کنترل اعلام حریق دارای تعدادی لامپ برای هر ناحیه است. دلیل تعریف نواحی متعدد، ارائه یک تصور کلی در مورد مکانی است که آتش سوزی رخ داده. این موضوع برای آتش نشان و البته مدیریت ساختمان حائز اهمیت است. دقت در تشخیص مکانی که آتش از آن شروع شده، به تعداد نواحی تعریف شده در پنل کنترل و تعداد مدارهای سیم کشی شده در ساختمان بستگی دارد. پنل کنترل حداقل به دو مدار بلندگو متصل است که می تواند شامل زنگ ها، بلندگوهای الکترونیکی یا دیگر تجهیزات صوتی باشد. انتهای هر مدار به یک دستگاه متصل است که برای پایش مورد استفاده قرار می گیرد.

2- سیستم اعلام حريق آدرس پذير Addressable Fire Alarm System

اصول شناسایی در یک سیستم قابل آدرس دهی، مشابه سیستم های مرسوم است، بجز آنکه پنل کنترل می تواند دقیقاً تعیین کند که کدام دتکتور یا شستی اعلام حریق، شروع به آژیر زدن کرده است. مدار دتکتور، به شکل حلقه، سیم پیچی می شود که حداکثر تا 99 دستگاه می توانند به هر حلقه متصل شوند. دتکتورها لزوماً دتکتورهای متداول با یک آدرس تعبیه شده در آنها هستند. آدرس هر دتکتور توسط دیل سوئیچ ها تنظیم می شود و پنل کنترل، برای نمایش اطلاعات مورد نیاز در زمانی که دتکتور عمل می کند برنامه ریزی می شود. دستگاه های اضافی دیگری که می توانند به مدار متصل شوند تنها برای شناسایی بکار می روند، بدین معنا که امکان تشخیص بسته شدن یک سوئیچ نرمال باز، مثل سوئیچ جریان آب پاش و باز شدن یک سوئیچ نرمال بسته وجود دارد. دقیقاً مشابه سیستم های مرسوم، بلندگوها به حداقل دو مدار بلندگو متصل هستند. ماژول های ایزوله سازی با اتصال به حلقه یا حلقه های دتکتور به منظور تقسیم بندی حلقه جهت اطمینان یافتن از آنکه یک اتصال کوتاه یا خطا تنها بخش کوچکی از سیستم را مختل می کند استفاده می شوند.

3- سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر آنالوگ Analog addressable fire alarm systems

سیستم های اعلام حریق آنالوگ با قابلیت آدرس دهی غالباً تحت عنوان سیستم های اعلام حریق هوشمند شناخته می شوند. انواع مختلفی از سیستم های آنالوگ در دسترس است که بر اساس نوع پروتکلی که از آن استفاده می کنند تشخیص داده می شوند. دتکتورهای آنالوگ استاندارد موجود، می توانند سیگنال های خروجی تولید کنند که تنها مقدار پدیده های شناسایی شده را نشان می دهند. تصمیم در خصوص اینکه آیا این سیگنال، اعلام آتش، خطا، هشدار اولیه یا چیز دیگری است به عهده واحد کنترل می باشد. در یک سیستم آنالوگ هوشمند، هر دتکتور بطور مؤثر با کامپیوتر مربوط به خود ارتباط دارد تا محیط اطراف خود را ارزیابی کرده و وقوع حریق یا خطا و یا کثیف شدن سر دتکتور را به پنل کنترل اطلاع دهد. اساساً سیستم های آنالوگ در مقایسه با سیستم های متداول یا سیستم های قابل آدرس دهی، بسیار پیچیده تر بوده و با تجهیزات بیشتری در ارتباط هستند. هدف اصلی در این سیستم ها جلوگیری از اعلام حریق اشتباه است. می توان تا 127 دستگاه را به سیستم آنالوگ قابل آدرس دهی متصل نمود، این دستگاه ها شامل دتکتورهای دود، شستی های اعلام حریق، دتکتورهای گرما، نمایشگرها و سایر تجهیزات واسط هستند که ممکن است به هر یک از حلقه های شناسایی متصل شوند. علاوه بر 127 دستگاه ورودی، حداکثر تا 32 دستگاه خروجی همانند بلندگوهای حلقه، رله و بلندگو نیز می توانند متصل شوند. سیستم های آنالوگ، در مدل های 2، 4 و 8 حلقه ای در دسترس هستند، بدین مفهوم که می توان مناطق بزرگتری را توسط یک پنل نظارت کرد. مشابه سیستم های قابل آدرس دهی، باید واحدهای ایزوله کننده بین بخش های مختلف دتکتورها قرار گیرند.

4- سیستم های اعلام حریق بی سیم یا وایرلس Wireless fire alarm systems

سیستم های اعلام حریق بی سیم یک جایگزین مؤثر سیستم های متداول اعلام حریق برای همه کاربردها هستند. این سیستم ها از ارتباطات رادیویی آزاد و امن استفاده می کنند تا حسگرها و دستگاه ها (دتکتورهای دود، شستی های اعلام حریق و غیره) را به کنترل کننده ها متصل سازند. این سیستم ها بر اساس یک مفهوم ساده عمل می کنند که دارای مزایای منحصر بفرد بسیاری بوده و یک سیستم کامل تشخیص حریق با قابلیت آدرس دهی آنالوگ بدون نیاز به کابل می باشند.

امیدواریم توضیحات ما درباره سیستم های اعلام حریق برای شما مفید واقع شده باشد و شما را برای خرید محصول مورد نظر راهنمایی کند.